Dracula. Halimaw ni Frankenstein. Ang hindi nakikita na tao. Ang momya.
At, siyempre, ang Wolfman.
Ang mga iconic na monsters na ito ay nagbago at inangkop sa paglipas ng panahon, na sumisira sa nag -iisang interpretasyon habang patuloy na nakakatakot sa mga madla sa buong henerasyon. Kamakailan lamang, nakakita kami ng isang bagong dracula (sa nosferatu form) mula sa Robert Eggers, si Guillermo del Toro ay gumawa ng isang sariwang Frankenstein, at ngayon ang manunulat-director na si Leigh Whannell ay nagtatanghal ng kanyang pangitain sa The Wolfman.
Gayunpaman, paano ang isang filmmaker tulad ng Whannell ay naghahari ng interes ng modernong madla sa isa pang film na werewolf, lalo na ang isang nakasentro sa Wolfman? Mas malawak, tulad ng tala ni Whannell, paano muling binuhay ng anumang mga gumagawa ng pelikula ang mga klasikong monsters na ito, na ginagawang kapwa nakakatakot at may kinalaman ngayon?
Ipunin ang iyong mga sulo, ihanda ang iyong Wolfsbane, patalasin ang iyong mga pusta - at ihasa ang iyong kakayahang ma -decipher ang metaphorical na kalaliman ng mga kwentong halimaw - sapagkat nakapanayam namin si Whannell tungkol sa epekto ng klasikong sinehan sa kanyang trabaho, ang kanyang diskarte upang mabuhay muli ang mga minamahal na nilalang tulad ng Wolfman sa 2025, at kung bakit dapat kang ma -akit!
