Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classics ($ 49,99) — Een verzameling klassieke arcade-vechtspellen
Als fan van Marvel, Capcom en vechtgames in de jaren 90 is Capcom's vechtgameserie gebaseerd op Marvel-personages een droom die uitkomt. Beginnend met het uitstekende X-Men: Children of the Atom, zijn deze games gegroeid en beter geworden. Daarna breidde het zich uit naar het bredere Marvel-universum met ‘Marvel Super Heroes’, vervolgens de toen ongelooflijke cross-over tussen Marvel en ‘Street Fighter’, en vervolgens het bombastische ‘Marvel vs. Capcom 2, wat schandalig was in alle opzichten overdreven, Capcom bleef de lat hoger leggen. Dit is niet het einde van de serie, maar het brengt ons aan het einde van wat er wordt behandeld in Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classics. Oh, en je krijgt ook het uitstekende Punisher side-scrolling actiespel van Capcom als bonus. Wat een geweldige set spellen!
Deze collectie lijkt het werk te zijn van het team dat de Capcom Fighting Collection heeft gemaakt, en heeft in de meeste opzichten vergelijkbare functies en bonusinhoud. Helaas betekent dit ook dat er maar één opslagstatus is voor de hele verzameling, gedeeld door alle zeven games. Dit is al vervelend genoeg in een collectie vol vechtspellen, maar het toevoegen van een actiespel aan de mix maakt het nog erger, omdat je waarschijnlijk je voortgang in het vechtspel zelfstandig wilt opslaan. Oké. Al het andere is hier wat je zou verwachten. Veel opties zoals visuele filters en gameplay-opties, geweldige extra's, waaronder talloze illustraties en een muziekspeler, en online multiplayer met terugdraaifunctie. Nieuw in deze collectie is de NAOMI-hardware-emulatie, waar de mensen bij Capcom uitstekend werk mee hebben geleverd. Marvel vs. Capcom 2 ziet er geweldig uit en speelt geweldig.
Ik ga het daarom niet bekritiseren, maar ik wil wel zeggen dat ik zou willen dat er enkele thuisversies in zaten. De PlayStation EX-versies van teamvechtgames zijn zo verschillend dat ze hier leuk zouden zijn om op te nemen, en de Dreamcast-versie van Marvel vs. Capcom 2 heeft veel interessante extra's die het tot de beste thuisgame voor één speler maken. Ik zou het niet erg vinden als Capcom ook twee van zijn Super Nintendo Marvel-games zou toevoegen, ook al waren het niet de beste games. Welnu, de naam van de collectie is Arcade Classics, en in tegenstelling tot Blizzard lijkt de term hier correct te worden toegepast.
Zowel Marvel-fans als fans van vechtgames hebben reden om zich te verheugen over deze uitstekende collectie. De spellen zijn geweldig, er wordt met zorg mee omgegaan en je krijgt een mooie set extra's en opties. Het hebben van slechts één opslagstatus die door alle games wordt gedeeld, is een ernstig nadeel, maar verder kan ik niet veel vinden om over te muggenziften. Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classics is een andere must-have-collectie van Capcom, en het is geweldig om op de Switch te spelen.
SwitchArcade-beoordeling: 4,5/5
Yars Rising ($29,99) — Een nieuwe kijk op Yars Rising
Ik geef toe dat ik sinds de release sceptisch ben over deze game. Ik heb echt genoten van Jares' Revenge. Een van mijn favoriete 2600-spellen. Dus toen ik las dat WayForward was uitgekozen om een Yar-game in Metroidvania-stijl te maken, met in de hoofdrol een schaars geklede jonge hacker genaamd Yar, dacht ik dat ik per ongeluk op een nepwebsite had gesurft. De perfecte storm van ‘waarom’s, weet je? Moet ik dus mijn woorden terugnemen? Ja en nee. Allereerst is dit een goed spel. WayForward doet daar geweldig werk mee, en het is hier hetzelfde. De graphics en het geluid zijn geweldig, de gameplay is soepel en de kaartindeling is goed genoeg. In de traditie van WayForward duren baasgevechten vaak te lang, maar dat is geen groot probleem.
WayForward moet ook de eer geven dat hij zijn best heeft gedaan om deze game te verbinden met de oude single-screen shooters. Je speelt regelmatig levels in Jars' Revenge-stijl, en de vaardigheden die je verkrijgt doen denken aan het originele spel, en het is ook zoveel mogelijk verbonden met een relatief uitgewerkte wereld. Dit voelt nog steeds als een groot stuk, maar ik denk dat Atari geen andere keus had dan een lange pass als deze te proberen. De bibliotheek met klassieke spellen kan immers maar zo vaak worden "herladen". Het voelt als een spel dat wordt verscheurd tussen twee doelgroepen die elkaar nauwelijks overlappen, en ik weet niet zeker of dat het juiste is om te doen, in plaats van iets volledig origineels te maken.
Hoewel er discussies kunnen blijven bestaan over de vraag of de game conceptueel verantwoord is, bestaat er geen twijfel over dat de game zelf vermakelijk is. Ik denk dat je je over de beste games in het genre niet veel zorgen hoeft te maken, maar als je op zoek bent naar een Metroidvania-game om een dag of twee in het weekend te spelen, zul je niet teleurgesteld zijn met Yars Rising. Wie weet? Misschien bouwen ze hier een of twee keer op voort en dan lijkt alles natuurlijk.
SwitchArcade-beoordeling: 4/5
Rugrats: Avonturen in Gameland ($24,99) — "Rugrats: Avonturen in Gameland"
Ik ben een paar jaar ouder en heb niet veel heimwee naar Rugrats, maar ik ben niet oud genoeg dat ik het niet bij mijn jongere broers en zussen heb gezien. Ik ken bijvoorbeeld de namen van de hoofdpersonen en het themalied. Vraag me niet naar de film of de versie voor volwassenen, en vraag me zeker niet om specifieke afleveringen te herinneren. Ik kende Rugrats, maar ik had geen speciale warme en vage gevoelens over het merk. Met dat in gedachten wist ik niet wat ik van Rugrats: Gameland kon verwachten. Ik hoorde iemand zeggen dat het op 'The Bunker' leek, wat heel toepasselijk is als je alleen maar naar Tommy's maat kijkt. Welnu, er is maar één manier om de waarheid te kennen. Ik startte het spel, selecteerde Tommy en ging naar het tutorialniveau.
Het eerste wat opvalt is het heldere beeld. Als ik het me goed herinner, is het zelfs duidelijker dan de tekenfilm. Het volgende dat mijn aandacht trok, was de ongemakkelijke plaatsing van de bedieningstoetsen. Gelukkig is er een optie om dit probleem op te lossen. De muziek is het Rugrats-thema, dus het is allemaal logisch. Er zijn enkele Repta-munten om te verzamelen, evenals enkele eenvoudige puzzels en vijanden om mee om te gaan. Oké, geen probleem. Een platformgame met niveauverkenning, een beproefde formule. Het is niet helemaal "Bunker", maar dat belooft niet.
Op een gegeven moment kreeg Tommy een paar hits, dus besloot ik over te stappen naar Chucky om van zijn volledige gezondheid te genieten. Toen merkte ik dat hij een heel bekende sprong maakte. Een zeer hoge maar enigszins moeilijk te controleren sprong. Dat doen ze toch zeker niet? Ik schakelde over naar Phil, die heel laag sprong, en daarna Lil, die kon... zweven. En dat doen ze! Vrienden, dit is een spel geïnspireerd op Super Mario Bros. 2 (Amerikaanse versie)! En ja hoor, de vijand waar ik zojuist op stapte, kon worden opgepakt en weggegooid. Er waren ook blokken die ik moest oppakken en stapelen om hoger gelegen terrein te bereiken. Enigszins niet-lineaire niveaus met veel verticaliteit! Niveaus waarin je in het zand moet graven, waarbij je weet dat Phil de expert is in graven. wonderbaarlijk.
Ik bedoel, er zijn hier enkele knipoogjes naar andere platformgames, maar de belangrijkste gameplay doet denken aan waarschijnlijk een best verkochte klassieke game die nooit is aangepast. Niet slecht, niet slecht. Baasgevechten zijn ook leuk en plezierig. Na een tijdje spelen merkte ik zelfs dat ik de beelden en de soundtrack kon schakelen tussen een hippe moderne versie en een 8-bit-versie op NES-niveau. Hoe dan ook, het speelt goed, en beide stijlen hebben hun verdiensten. Oh, en je kunt ook filters gebruiken. Als je wilt. Maar ja, creatief en leuk. Geïnspireerd door een spel waar ik absoluut dol op ben. Maakt goed gebruik van zijn mandaat. Je kunt multiplayer-spellen spelen! Afgezien van de besturingsproblemen, is mijn enige klacht dat het een beetje te kort en simplistisch is.
Rugrats: Gameland is een beter spel dan ik had verwacht. Het is een hoogwaardige platformgame in de stijl van een westerse versie van Super Mario Bros. 2, met een paar extra elementen en features die ervoor zorgen dat het niet te dicht bij de bron staat. De Rugrats-licentie is goed geïmplementeerd, hoewel ik wel zou willen dat er stemacteurs waren voor de tussenfilmpjes. Natuurlijk, een beetje kort en licht, maar voor fans van platformgames en Rugrats is het de moeite waard om te spelen.
SwitchArcade-beoordeling: 4/5
